Choć mogłoby się wydawać, że towarzyszy nam niemal od zawsze, fotografia, jaką obecnie znamy, jest stosunkowo młoda. Niemniej, zanim zaczęliśmy wykonywać zdjęcia w sposób cyfrowy, technologia aparatów musiała przejść długą drogę, by było to możliwe. Można powiedzieć, że wszystko zaczęło się od opisania camera obscura, czyli ciemni optycznej, która była znanym zjawiskiem już w starożytności. Jako pierwszy wspomniał o niej w swoich pracach Ptolemeusz, lecz prawdziwie znana zaczęła być dopiero w XI wieku. 

Fotografia, czyli wynik łączenia wynalazków w jedną całość 

We wspomnianym XI wieku bliżej camera obscura przyjrzał się arabski uczony Hasan Ibn al-Hajsam, który w swojej pracy o optyce Kitab-al-Manadrin opisał ten przyrząd. Składał się on z dwóch podstawowych elementów: pudła lub zaciemnionego pomieszczenia oraz ściany z otworem. W późniejszych latach z tego wynalazku korzystali m.in. Kartezjusz czy też Kepler. Jednak ciemnia optyczna to tylko jeden z wynalazków, który przysłużył się powstaniu fotografii. Warto w tym kontekście wymienić także odkrycie azotanu srebra przez Alberta Wielkiego, a także wynalezienie chlorku srebra przez Georgesa Fabriciusa. Nie można również zapomnieć o opisaniu przysłony czy też chemii potrzebnej do wywołania efektu fotochemicznego. Wszystkie te wynalazki w przyszłości miały posłużyć do wykonania pierwszego w historii zdjęcia. 

Początek fotografii analogowej – Joseph-Nicéphore Niépce 

Za ojca fotografii uważa się powszechnie Francuza Josepha- Nicéphore Niépce, który w 1826 roku utrwalił widok ze swojego mieszkania. W tym celu wykorzystał on metodę pokrywania powierzchni płyty (metalowej, szklanej czy też wykonanej z kamienia litograficznego) roztworem asfaltu w olejku lawendowym. Po wyschnięciu powierzchni, następnie naświetlał płytę. Efekt jego dzieła nie był jednak zbyt trwały, a samo naświetlenie powstałego obrazu trwało 8 godzin, dlatego też twórca zdjęcia zdecydował się na kontynuowanie poszukiwań. Nawiązał on współpracę z Louisem Jacquesem Mandé Daguerrem, która miała dać światu pierwszą trwałą fotografię. Niépce nie doczekał jednak tego momentu, gdyż wcześniej zmarł. Całość prowadzonych prac spadła więc na barki Dagurre’a. 

Narodziny dagerotypu 

Louis Jacque Mandé Daguerre kontynuował swoje poszukiwania i jego cierpliwość została w końcu wynagrodzona. Francuz odkrył bowiem, że do zrobienia fotografii może posłużyć mu posrebrzana miedziana płytka poddana działaniu jodu. Po wykonaniu zdjęcia należało ją następnie naświetlić. Daguerre zauważył, że nawet niewielka ilość światła powoduje zmiany chemiczne w solach srebra, co przyczyniło się do odkrycia tzw. obrazu utajonego (negatyw). By obraz ten stał się widoczny, należało go poddać parom rtęci. Jego trwałość nadal nie była jednak zbyt duża. Uzyskano ją dopiero za pomocą płukania w silnie zasolonej ciepłej wodzie. Daguerre opatentował swój wynalazek, a następnie 7 stycznia 1829 roku dagerotyp został ogłoszony światu na łamach Francuskiej Akademii Nauk. Patentem zainteresował się sam ówczesny król Francji Ludwik Filip, który odkupił go od Daguerre’a, dzięki czemu mógł on stać się w kolejnych latach powszechny. 

Kalotypia, proces kalodionowy oraz suchy żel, czyli szybki rozwój fotografii 

Wadami dagerotypii były z pewnością ryzyko związane z używaniem rtęci oraz brak możliwości powielania zdjęć. Problemy te rozwiązał William Henry Fox Talbot wraz ze swoją kalotypią. Już 25 stycznia 1839 roku zaprezentował proces polegający na pokryciu kartki papieru chlorkiem srebra w celu uzyskania natychmiastowego negatywu. Technika ta pozwalała na uzyskiwanie wielu egzemplarzy jednego zdjęcia. W 1951 roku wszystkie wady zarówno dagerotypii, jak i kalotypii wyeliminował Frederick Scott Archer ze swoim procesem kalodionowym. Jednak mimo uzyskiwania powtarzalności fotografii oraz wysokiej jakości, proces ten był zanadto skomplikowany, by móc się upowszechnić. 

W 1884 roku nastąpił kolejny przełom, gdyż George Eastman wynalazł suchy żel, który sprawił, że fotografowie od tej pory nie musieli nosić ze sobą całego ekwipunku specjalistycznych narzędzi. Odkupił też od Williama Walkera patent na błonę zwojową, którą następnie zastąpił celuloidem. Cztery lata po wynalezieniu suchego żelu Eastman wypuścił na rynek swój pierwszy aparat Kodak. 

Powstanie kolorowej fotografii 

Prace nad stworzeniem kolorowej fotografii rozpoczęły się w XIX wieku, lecz dopiero w kontekście 1861 roku możemy mówić o wynalezieniu barwnych zdjęć. Dokonał tego James Clerk Maxwell za pomocą zielonych, czerwonych oraz niebieskich filtrów optycznych. Proces ten był rozwijany aż do 1907 roku, kiedy na rynek wprowadzono autochrom, który polega na uzyskiwanie zdjęć w pełnej gamie kolorów na szklanych płytkach za pomocą diapozytów. Wynalazek ten upowszechnił zarówno wśród zawodowców, jak i amatorów wykonywanie kolorowych zdjęć. Przez kolejne lata fotografia analogowa była stale udoskonalana i stała się zjawiskiem masowym. Jej umowny koniec nastąpił w 1969 roku wraz z wynalezieniem matrycy CCD przez Willarda Boyla i George'a E. Smitha.

Najnowsze artykuły na blogu